Rob de Nijs wordt op 26 december, tweede kerstdag, 1942 geboren in de Linnaeusstraat 72 in Amsterdam. Hij groeit op in de directe omgeving van het Oosterpark, dat een belangrijke rol in zijn jeugd zou spelen. Zijn vader is eigenaar van een in Amsterdam en verre omgeving zeer bekende rijschool. In de zomer van 1945 krijgt hij een broertje: Bert.

Zoals meerdere kinderen die tijdens de oorlog ter wereld komen, heeft Rob de Nijs last van zijn luchtwegen. Muffe klaslokalen zijn uit den bozen. Samen met zijn lotgenootjes geniet hij lager onderwijs op de Openluchtschool Oosterpark. Het is hier dat zijn artistieke talenten voor het eerst de kop opsteken. Daar is ook alle ruimte voor. Er wordt op deze school veel waarde gehecht aan creatieve vakken. Tijdens schoolvoorstellingen ervaart de jonge Rob de Nijs voor het eerst hoe het is om op een podium te staan. Het blijkt, dan al, zijn natuurlijke omgeving te zijn.

Opvallend is dat deze kant van hem ook van huis uit gestimuleerd wordt. Zeker in deze jaren van de wederopbouw zien de meeste ouders hun kinderen het liefst kiezen voor een degelijk bestaan. Zo niet de ouders van Rob de Nijs. Zij moedigen hem aan en zorgen bijvoorbeeld dat hij degelijke muzieklessen krijgt. Hij is al snel een zeer verdienstelijke bespeler van de accordeon.

Na zijn lagere school gaat Rob de Nijs naar de HBS, alwaar hij zijn vleugels verder uitslaat. Voor de klas maakt hij indruk met zijn bevlogen voordrachten. Op schoolfeestjes is hij de gangmaker, ondermeer als zanger en accordeonist. Een bescheiden mijlpaal is zijn optreden in het stuk Driekoningenavond van William Shakespeare in het Amsterdamse Krasnapolski. Het levert hem zijn eerste recensie op.

In 1960 wordt hij ook lid van een bandje. Als zanger. Zijn broer Bert speelt gitaar. Het jonge gezelschap heet aanvankelijk The Apron Strings. Later wordt dat vervangen door Rob de Nijs en de Lords. Zeker in de eerste jaren modelleert de groep zich naar de dan razend populaire Cliff Richard and the Shadows.

Er wordt regelmatig opgetreden. Toch trekt het theater en het toneel harder aan Rob de Nijs. Zijn buitenschoolse activiteiten nemen inmiddels zoveel tijd in beslag, dat hij de HBS in etappes achter zich moet laten. Hij vindt uiteindelijk onderdak bij de nieuwe, maar al snel erg prestigieuze Theaterschool aan de Albert Cuyp van Bob Bouber. Heel even lijkt de muziek naar de achtergrond te verdwijnen.

Dat verandert wanneer Rob de Nijs en de Lords in 1962 doordringen tot de finale van de talentenjacht Tuk Op Talent. Het evenement vindt plaats op heilige grond: het Concertgebouw in Amsterdam. Rob de Nijs en de Lords gaan aan de haal met de hoofdprijs. Die behelst een platencontract met Phonogram; voor maar liefst drie singles. De eerste twee plaatjes floppen. Met de derde is het raak. Rob de Nijs en band nemen een bewerking op van de Amerikaanse hit Rhythm Of The Rain. Ritme Van De Regen wordt een Top 10 hit, waarvan uiteindelijk bijna 100.000 exemplaren van verkocht worden. Van de een op de andere dag is Rob de Nijs een ster. Hij treedt veel op en is regelmatig op de televisie te zien. Heel Nederland, de jongedames voorop, ligt aan zijn voeten.

Het succes duurt tot het midden van de jaren zestig. Er ontwikkelt zich een speelse competitie tussen Rob de Nijs en zijn Haagse evenknie Johnny Lion.

Terwijl de twee zangers het onderling prima kunnen vinden, gaan de beide fanscharen regelmatig met elkaar op de vuist. Een gestage stroom singles vindt zijn weg naar de platenzaken, maar He Mamma, Loop Naar De Maan, Jij Alleen en Troela Troela Troela-la doen de tijden van Ritme Van De Regen niet herleven.

In 1965 begin het succesverhaal wat barstjes te vertonen. Rob de Nijs breekt met zijn band, om zich daar veel later weer mee te verzoenen. Even gaat hij op pad met de begeleiders van Johnny Lion: de Jumping Jewels. Roddellustig Nederland smult van de verwikkelingen. Hits worden er niet meer gescoord. In 1965 en 1966 vinden zowel Rob de Nijs als Johnny Lion emplooi bij het Circus Boltini, waar ze avond aan avond optreden.

Rob de Nijs ziet met lede ogen hoe de tijdgeest verandert. Nieuwe, opwindende groepen maken muziek zoals hij die ook zou willen maken, maar waarvoor hij bij zijn platenmaatschappij geen handen voor op elkaar krijgt. Een dappere poging in de vorm van Bye Bye Mrs. Turple flopt bovendien.

In 1967 woont Rob de Nijs, met een vriendin en haar dochter, in een bouwval in Alkmaar. Het zijn barre tijden. Hij treedt op in lokale uitspanningen. Zijn familie springt regelmatig bij. Een jaar later geeft hij, begeleidt door een jazzcombo, concerten in Scheveningen. Wie er bij waren, roemen nog de shows. Het grote publiek lijkt Rob de Nijs echter uit het oog verloren te hebben.

In 1968 treedt hij ook in het huwelijk met Elly Hesseling. Rob de Nijs gaat werken en zingen in een café van zijn schoonvader in Bergen Op Zoom. Voor de gelegenheid wordt die omgedoopt tot Club Rob de Nijs. De zanger zal op deze periode later terugkijken als een zwarte tijd.

In 1969 mislukt een poging om via de voorronde van het Eurovisie Songfestival een comeback te forceren.

In deze muzikaal magere jaren wordt wel een ander, ietwat onder het stof verdwenen talent van Rob de Nijs aangesproken. Hij treedt op in de musical Sajjuns Fiksjun van Harrie Geelen. Een bescheiden begin van zijn acteercarrière, die grote gevolgen zal hebben. Het leidt tot een rol in de kinderserie Oebele, die al snel enorm succesvol wordt. In 1970 participeert hij in de musical Salvation. Een jaar later sluit hij zich aan bij het Tingel Tangel Theater van Marijke en Sieto Hoving, die bekend staan om hun confronterende en cynische voorstellingen. Nederland beziet de stap van het gewezen tieneridool met verbazing. Rob de Nijs speelt een belangrijke rol in twee voorstellingen: Waartoe? Waarheen? En Hoera! We Leven Nog. In 1972 valt zijn belangrijkste rol hem in de schoot: die van Bertram Bierenbroodspot in de kinderserie Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Mijnheer? Hij schittert tussen grote namen als Leen Jongewaard, Loeki Knol, Henk van Ulsen en Ab Hofstee.

Lees hier zijn volledige biografie